Eerder presenteerde Ron Glasbeek in Assen zijn kunstproject en bijbehorend boek Moeders & Dochters. Nu is het project tot en met begin januari in de Martiniplaza in Groningen te zien.
Ron Glasbeek schrijft daar het volgende over, en nodigt iedereen uit voor de officiële opening:
MOEDERS & DOCHTERS
Soms was ik jaloers op de sterke band tussen mijn vrouw Maria en onze dochter Eva. Aan een half woord genoeg en eindeloos kunnen kletsen over niks. Inmiddels geniet ik van die symbiose. Ik heb een eigen band opgebouwd met onze dochter; wij kunnen een nacht lang doorpraten over het leven.
Het verbond tussen moeder en dochter komt voort uit de grotere rol in de opvoeding die Maria vanaf het begin heeft gehad. Ik had als co-ouder al twee zonen uit mijn eerdere huwelijk opgevoed en toen zich een kinderwens bij Maria openbaarde, spraken we af dat mijn aandeel in de opvoeding beperkt zou blijven.
Ik was er wel, maar bemoeide me er minder mee. Eva was natuurlijk enorm gewenst, ook door mij. Onze gezamenlijke liefde voor muziek bijvoorbeeld maakte dat ik haar als jong meisje graag begeleidde naar vioolles om daarna gezellig de stad in te gaan.
Inmiddels is Eva een zelfstandige, jonge, hardwerkende millennial die in Amsterdam woont maar ook graag naar ons en haar vriendinnen in Groningen komt.
Tijdens die bezoeken valt het mij als babyboomer telkens op hoe die prachtige, sterke vrouwen aan tafel hun twijfels durven te uiten. Ze hebben alles goed voor elkaar en toch is er vaak gedoe met werk of relaties en zijn ze ineens onzeker of voelen ze een innerlijke leegte.
Bijna allemaal hebben ze wel iets van een rugzakje of zijn ze soms even de weg kwijt.
Niets is wat het lijkt.
Op kunstacademie Minerva werd ik begin jaren zeventig gegrepen door een dia van de zogenaamde Kariatiden.
Pilaren in de vorm van vrouwen, die al sinds 400 jaar voor Christus het timpaan van Griekse tempels dragen. De bekendste zijn de zes jonge vrouwenfiguren in de Korenhal van het Erechtheion op de Acropolis in Athene.
Vijf originelen zijn momenteel te bewonderen in het Acropolis Museum in Athene en één in het British Museum in Londen.
Er zijn twee hypothesen over deze Kariatiden.
De ene gaat uit van de versie van de Romeinse architect Vitruvius in de eerste eeuw voor Christus. Hij beweerde dat de Grieken in de oorlog alle mannen van het dorpje Karyae in Macedonië, dat zich overgegeven had aan de Perzen, doodden en de vrouwen mee namen als oorlogsbuit. De moesten mochten model staan voor de tempelpilaren.
De andere uitleg luidt dat Kariatiden vrouwen waren die als tempeldanseressen voor de godin Artemis op de Peloponnesos werkten. Hun tunieken werden eerst in het water gedompeld, zodat ze aan de lijven van de danseressen plakten om de contouren goed te kunnen zien.
Kariatiden zijn krachtige vrouwen, zo sterk dat ze een tempel kunnen dragen, maar in werkelijkheid waren ze dus oorlogsbuit of cultus danseressen.
Niets is wat het lijkt.
In oktober 2022 was het 70 jaar geleden dat ik ben geboren. Het cadeau is dit project: Moeders & Dochters.
Ik maakte levensgrote houtskool portretten op handgeschept bamboepapier van 7 moeders en dochters, afgebeeld als Kariatiden. De vrouwen dragen allemaal een tuniek en een mand waarin zij hun (geestelijke) bagage vervoeren. De een ervaart al een zware last vanuit het gezin, maar heeft in de loop van haar leven besloten om het een en ander overboord te gooien, de ander is licht begonnen, maar gooit zelf – bedoeld of onbedoeld – de nodige vracht in haar mand.
De 14 interviews van Anita Pepping met de hoofdpersonen kunt u lezen in het boekje dat bij de balie en de boekhandel verkrijgbaar is. De vrouwen vertellen openhartig over hun moeder-dochter-band en over de inhoud van hun eigen mand.
Gelijktijdig te zien in Martiniplaza: schilderijen van Annemarie de Groot
Officiële opening: zaterdag 12 november, 15.30 uur - 17.00 uur in Martiniplaza, Leonard Springerlaan 2, Groningen
Geen opmerkingen:
Een reactie posten