In De kadewachter, de komend weekend te verschijnen roman van Eric
Bos, drinkt de hoofdpersoon op een zonovergoten terras in Venetië voor het
eerst iets dat haar metgezel heel on-Italiaans Spritz noemt. Spritz is een
sterke drank die in ons land als Aperol bekend staat, lang niet in elke
dranksuper verkrijgbaar is en die maar heel in de verte de bijzondere sensatie
geeft als de Venetiaanse Spritz. Hoe komen de Venetianen aan zo’n Duits
klinkende naam?
Het recept lijkt heel eenvoudig. Het bestaat uit Prosecco,
evenredig aangelengd met Campari, Aperol of Gran Classico wat een pittige,
bittere smaaksensatie veroorzaakt, geroerd in een evengroot deel koolzuurwater.
Soms drijft er een halve, dikke schijf sinaasappel in de Spritz.
Elk slokje Spritz veroorzaakt een opklimmende trap van
smaaksensatie. Eerst lijkt het op limonade, vervolgens krijgt men een
bitterkruidige smaak in de mond, waarna de Prosecco er een champagneachtige
roes overheen legt. De limonadesmaak verloochent zichzelf wanneer de Spritz tot
slot als in een metamorfose de associatie wekt met gedistilleerde drank.
De hoofdpersoon ondergaat het aanvankelijk als een aangename
verfrissing, maar dan stuwt het drankje haar bloed krachtig op alsof Spritz een
zusje is van Tequilla. Even verrukkelijk als fataal.
Spritz werd ingevoerd door de Oostenrijkers die in de
achttiende eeuw de baas in Venetië waren. Spritz betekent zoiets als
‘sprankeling’ en heette oorspronkelijk Spritzner, een drankje dat voor de helft
uit witte wijn en voor de andere helft uit sodawater bestond, waarbij water in
witte wijn gespoten werd (spritzen). Er wordt beweerd dat er helemaal geen
officieel Spritz-recept bestaat, maar echt of niet echt, het effect in De kadewachter is niet gering.
______________________
Lees hier de uitnodiging voor de boekpresentatie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten