De doos van Passage: Karel ten Haaf

De vertaling van Herbie Hancock is geen ‘gewone’ dichtbundel, maar een verzameling gevonden teksten, in de loop van vijfentwintig jaar bijeengesprokkeld. Dat Karel ten Haaf nu komt met een bundel readymades (‘berichten’), mag geen verrassing zijn voor wie de ontwikkeling in zijn werk een beetje volgt. Eind 2012 verscheen van Karel ten Haaf van de straat, een bundel ‘prozie/poëza’. 

De publicatie van een verzameling readymades is kortom een logische volgende stap in het poëtisch oeuvre van Ten Haaf. Lezing van De vertaling van Herbie Hancock laat de lezer achter met de vraag: welke kant moet het nu op met de poëzie van Ten Haaf, of is hij klaar met dichten, heeft hij het eindpunt bereikt?  De auteur hult zich vooralsnog in stilte.

Over van de straat schreef de pers:

Voor Ten Haaf maakt het geen verschil of hij iets uit de krant haalt, uit een dichtbundel, van het internet, of uit periodieken. Eigenlijk is hij verslaggever van zijn bij elkaar gesprokkelde privédomein. Ik heb mij lang niet zo vermaakt met een boek dat mij als dichtbundel werd toegestuurd, en dat mij tegelijkertijd zo ernstig voorkwam. Het is een fenomeen.

(Levity Peters – Meander)

 Ten Haaf speelt met vorm en inhoud. En weigert te behagen. Die drie dingen doet hij zo consequent dat we hem mogen typeren als een van de meest interessante auteurs van Groningen. En omstreken.

 (Joep van Ruiten – Dagblad van het Noorden)

Wie de Nederlandse poëzie een beetje volgt, weet dat er tegenwoordig weinig gelachen wordt. Veel is academisch, doorwrocht, filosofisch en zelden experimenteel. We zijn dus weer terug bij het aloude geneuzel van vroeger en de weinigen die zich daarvan losmaken, zijn eerder goede performers of toneelspelers dan dichters. Karel ten Haaf durft bij Vaandrager te blijven. Zijn gedichten doen deels aan die van Vaan, soms ook aan die van C. Buddingh’ denken. Bewust provocatief is zijn eenvoudige, hyperrealistische poëzie. Net als bij Vaandrager zou je het teksten kunnen noemen, stukjes alledaagse werkelijkheid. En ook Karel ten Haaf is een kind van het gedachtegoed van Marcel Duchamp, de man die de readymade bestaansrecht gaf.

(Ezra de Haan – Literatuurplein).

De doos van Passage

De vertaling van Herbie Hancock wordt een van de tien nieuwe dichtbundels in De doos van Passage. We zoeken nog een paar laatste intekenaars om dit mooie poëzieproject mogelijk te maken. Voor 1 december moeten we ons nagestreefde aantal intekenaar bereikt hebben. Teken dus nu in via deze internetplek.

We zoeken nog steeds de laatste 33 intekenaars...